Rozpoznam cię po uśmiechu!

Twój uśmiech byłby wart grzechu,

gdyby nie skryta ironia,

pogarda i drwin symfonia.

Słów nie wyrzucasz na wiatr!

Jeśli już mówisz to: „nie wiem”,

albo „być może”, „się zdaje”

a potem wkraczasz w świat bajek.

I wymyślając androny,

czujesz się wręcz pokrzepiony

tym, że mi szczęka opada,

jak ty coś gadasz, to gadasz!

W zastygłej jak skała minie

przyglądam się twojej kpinie

i nie wychodzę z podziwu,

jak tworzysz ideę zrywu

swej całej cynicznej braci.

Źli, bladzi czy piegowaci

wy wszystko z góry widzicie.

Recepty macie na życie!

Umiecie się przystosować,

prawdziwe zamiary schować,

wyjaśnić sen polityka

w tym wszystkim grając cynika.

Nie będę już walczyć z wami

na lekcjach, między lekcjami.

Pozwolę mówić wam szczerze,

chociaż cynikom nie wierzę!

I apel na koniec krótki:

gdy poznasz cynizmu skutki,

nie zrzucaj winy na innych.

Wśród swoich poszukaj winnych!