wietrze co szumem mnie zwodzisz

gdy leżę spragniony strumieniem

popiołem z krwią pomieszanym

nadziei odbierasz wytchnienie

w pryzmacie lustrzane cierpienia

blask światła zwabia ich dusze

raj otchłań niepewność pytanie

wyzwala pogodzić się muszę

poranku mgły tajemnicą

zakrywasz co niepojęte

rosy łzy kryształowe

to bajka

albo święte