Siostra Pepe, panienka dużo starsza, lecz niewiele mądrzejsza od niego, poszła niedawno na służbę jako sprzątaczka w willi bogatego Amerykanina. Od razu stała się czyściutka, rumiana i na dobrym chlebie wyraźnie rozkwitła i nabrała ciała jak soczysta gruszka w sierpniu.

Braciszek kiedyś ją zapytał:

- A ty jesz codziennie?

- Dwa i trzy razy dziennie, kiedy tylko chcę, - zadzierając nosa, odpowiedziała.

- Uważaj, bo szybko zjesz swoje zęby! - przestrzegł ją Pepe i zamyślił się, a potem znowu spytał:

- A bardzo bogaty jest ten twój pan?

- On? Myślę, że jest bogatszy od samego króla!

- Co za bzdury! - znowu pomilczał przez chwilę i zadał pytanie:

- A ile par spodni ma ten twój pan?

- Trudno powiedzieć.

- Może mieć z dziesięć?

- Może nawet więcej...

- To idź i przynieś mi jakieś takie najmniejsze i żeby były ciepłe.

- A po co?

- A widzisz te moje?

Widzieć akurat to było trudno, bo z tych jego spodni na nogach nie zostało już prawie nic.

- No, tak, - zgodziła się siostra, - musisz coś na siebie ubrać, bo całkiem ci tyłek wyłazi! Ale on przecież może pomyśleć, żeśmy mu je ukradli!

Na to Pepe z wielkim przekonaniem odparł:

- Nie można myśleć, że ludzie są głupsi od nas! Kiedy z wielkiej kupy bierzesz tylko troszeczkę, to to nie jest kradzież, a po prostu zwykłe dzielenie się!

- Ale przecież tak nie wolno! - oponowała siostra, lecz braciszek szybko ją namówił, a kiedy po chwili przyniosła do kuchni piękne jasnoszare spodnie, które okazały się dużo większe niż całe ciało chłopczyka, Pepe natychmiast wiedział, co trzeba z tym zrobić.

- Daj-no mi noża! - powiedział.

Po czym we dwoje żywo odcięli nogawki spodni Amerykanina, i w ten sposób powstał bardzo wygodny kostium dla Pepe: nieco szerokawy, ale przyjemny worek, który przytrzymywały na ramionach dwa sznurki. Można było je zawiązywać wokół szyi, zaś za rękawy znakomicie służyły dwie wielkie kieszenie.