Henniger wciąż gadał, a Brytyjczycy stali z tyłu za nim, kiwając głowami i po swojemu, po angielsku, mu potakiwali, dając do zrozumienia, że wszystko, co mówi, to święta racja, że naprawdę bardzo są radzi temu, że na Placu Czerwonym odbyła się defilada, i wujek Joe pod gołym niebem w spokoju tam przemawiał, i że w ogóle, sądząc po wszystkim, wojenne sprawy powinny pójść już lepiej niż przedtem.

Połynin po ich rozradowanych minach widział, że rzeczywiście się cieszą, i był zły, że nie mógł z nimi pogadać sam osobiście.

Obaj wysocy jak tyka bracia Bruce - jeden po prostu bardzo wysoki, a drugi wprost niewiarygodnie wysoki - obaj jeszcze młodzi, obaj z cienkim wąsikiem i obaj rumiani i wyraźnie marznący na mrozie w tych swoich z sukna zgniłozielonych wojskowych kurtkach i w futrzanym bezrękawku, wesoło uśmiechali się do Połynina nad głową dużo niższego ich tłumacza.

Uśmiechał się również dowódca drugiej eskadry, major Coller, rudy, z okrągłą twarzą i wielką opaloną od słońca łysiną. Był bez pilotki, a jego okrągły, podobny do głębokiego talerza kask wisiał mu na pasku od spodni. Nie uśmiechał się tylko malutki krzywonogi kapitan Clark ze swoją smętną podłużną twarzą starego kancelisty, który całe swoje życie przesiedział nad papierami. Skłoniwszy na bok głowę i nieco mrużąc jedno oko, w milczeniu z ukosa patrzył na pułkownika, jakby mówiąc: * Niech se, co chcą, gadają, a my obaj i tak, jak co do czego przyjdzie, zestrzelimy tych całych fryców więcej niż wszyscy.*

Wysłuchawszy gratulacji Hennigera i uścisnąwszy dłonie wszystkim gościom, Połynin, już nie wracając do świetlicy, poszedł wraz z nimi do stołówki. Miał nie tylko pierwszorzędną okazję, ale i wielką ochotę, żeby z Anglikami wypić. Wszystko temu sprzyjało: i jego sprawy osobiste, i wielka manifestacja w Moskwie, i powrót ze szpitala, i wizyta kurtuazyjna sąsiadów.

W głębi serca bardzo to przeżywał, że ci Brytyjczycy przybyli do nich aż tutaj za krąg polarny, jakbyśmy sami bez nich nie mogli sobie dać rady. Wiedział, że ich obecność w Murmańsku spowodowana jest przede wszystkim tym, że prawie każdy nowy morski transport z Wysp Brytyjskich przywoził kolejną partię *hurricanów*, i że *na górze* uważano, iż ich pilotażu trzeba uczyć naszych przy ich pomocy. Tym właśnie zadaniem w wolnym od nalotów czasie zajmował się i on sam, i prawie połowa ludzi w jego pułku - i co do tego nie miał żadnych do sąsiadów zastrzeżeń. Zaznajamiali naszych lotników w jak najlepszej wierze ze wszystkim i aż nadto drobiazgowo: te ich myśliwce wcale nie były aż tak finezyjne, żeby nasz doświadczony i ostrzelany człowiek aż tyle czasu musiał na naukę ich obsługi tracić.

W wolnym od treningów czasie Anglicy razem z nami latali na krycie nieba nad Murmańskiem i na akcje w asyście bombowców. Byli prawdziwymi specami, i żeby być do końca sprawiedliwym, latali nie gorzej niż nasi. Połynin początkowo naprawdę się cieszył z ich bojowych sukcesów, lecz gdy przetłumaczono mu kiedyś artykuł z jednej z londyńskich gazet, jakie trafiły z transportem, zrozumiał, że tam, w Anglii, chcą z tego zrobić z igły widły. O 30 latających tutaj ich myśliwcach pisano tak, jakby murmańska obrona powietrzna walczyła tylko dzięki nim. I to na długo zapadło mu w pamięć.

Sami angielscy lotnicy, oczywiście, niczemu nie byli winni; latali jak trzeba i pochowali jak dotąd już 4 swoich towarzyszy; eskadra majora Bruce`a strąciła 11 *messerszmitów*, a to, że ta druga, majora Collera, zestrzeliła tylko 3, też nie było ich winą, bo to przede wszystkim oni właśnie siedzieli na szkoleniach z naszymi lotnikami.