czas złodziejem spokoju  

śpij wolnym by nie obudzić się w niewoli 

wbrew słowom od złotoustych

porcelanowy talerz na jego dnie krwawe serce  

srebrne sztućce barwią rękojeść 

tłuste palce ociekające  

wargi ślinią kawałek serca 

zatrute głoszą wieści

śmiech szyderczy niesie echo na ciemną ścieżką  

zbuntowani w pełni energii nie oddadzą ziemi 

jam kto Sławianin Lach od Jafetowego wnuka

wzbiera burza by gnębić od środka  

we wnętrzu zdrajcy kradną biedne serca  

karmią słowem czynem haniebnym

wysoka góro co widać za przełęczą  

orlęta młode cierpią gdy orły walczą  

nadciąga horda ze stron czterech

brzęk oręży wiatr wzmaga ducha

nie wypalą historii nie złamią karku  

odwaga siła honor Bóg jednoczy

naród w rozpaczy i ogniu