Ciemna noc krzyczy, pełną piersią lata,

wśród cichych westchnień pomiętej pościeli.

Wstrzymuje oddech miłosną poezją,

niezwykłym wersem.

Szepty płomieniem grzeją nagie ciała,

dotyk jak różdżka, zamienia niewinność

na dzikość serca, zapomniany talent,

dawnym sekretem.

W nauce doznań srebrny księżyc zasnął,

wygasił scenę słowikowym trelom,

za borem ukrył utajnioną wiedzę,

w milczącym licu.

Gdy pojaśnieją zasłuchane ściany,

a czerń po szybie spłynie kroplą deszczu,

raz jeszcze proszę, czas swój zwolnij czasie,

nim zawrze kawa.