Wszystkie nasze oceny zależą od sytuacji; jak na dłuższą metę nie da rady udawać mądrego, bo wystarczy, gdy zabierze głos i od razu wiemy, że jest to głos durnia, tak, gdy tego głosu nie zabierze i będzie niezmordowanie milczał, to przez długi czas może uchodzić za intelektualistę.  

Tego rodzaju gagatka opisał Honoriusz Balzak: namalował portret męża Luizy de Bargeton, podstarzałej kochanki głównego bohatera „Straconych złudzeń”. Otóż ten rogacz maskował swoją głupotę za pomocą trzymania języka za zębami, bowiem zdawał sobie sprawę, że kiedy coś powie, z mety wyda się, że ma w głowie sieczkę,  

Lecz że jego niewierna połowica prowadziła salon literacki, co wiązało się z prowadzeniem domu otwartego, musiał w nim pełnić rolę wicegospodarza. Nie miał więc innego wyjścia, tylko trzeba mu było być mądrym i elokwentnym, wyjść z bezpiecznego cienia i podjąć się roli zabawiacza prowincjonalnych notabli.  

A że „zabawiać”, oznaczało dla tego mruka – tortury, wymyślił sobie cwany sposób na erudycję: przed inwazją gości uczył się łacińskich cytatów, a w trakcie konwersacji z gośćmi tak manewrował i naprowadzał rozmowę, by móc powiedzieć: NATOMIAST W TYM TEMACIE CYCERO RZEKŁ TO i TAMO.  I niedbale rzucał łacińską sentencją prosto w rozdziawione gęby salonowych gości. Co wzmacniało opinię o nim, że jest chodzącą encyklopedią.  

I zorientował się  (po  chrząkających pomrukiwaniach zachwyconych prowincjuszy), że tym przemyślnym sposobem może wypowiadać się przez lata i nikt go nie rozgryzie. A ja, dzięki Balzakowi, zrozumiałem, że jest to wymarzony patent na popularność dzisiejszych polityków.