Pełne zaskoczenie i to bardzo pozytywne.

To była pamiętna noc. Dookoła szalał sztorm dziejów, ludzie masowo tracili pracę, w Szczecinie i w Grudziądzu na łeb na szyję upadały potężne zakłady przemysłowe, zatrudniające tysiące ludzi; bezrobocie sięgało polskich wyżyn, mnie-samotną matkę po 20 z kawałem latach ciężkich robót u podstaw edukacji zdegradowano do poziomu płac nauczyciela-stażysty, i przez całe praktycznie dziesięciolecie jedną nogą mieszkaliśmy z dzieckiem w lombardach -

A TU JESZCZE TA WŚCIEKŁA NOC! PRZEZ KILKA GODZIN AŻ DO RANA WALCZYŁAM Z MOIMI DREWNIANYMI 4 OKNAMI /W KUCHNI, W SALONIE I W SYPIALNI (GDZIE O DZIWO! JAK OSESEK SPOKOJNIE SPAŁ MÓJ JEDYNAK)/,
BO WRAZ Z ŚNIEGIEM, PIORUNAMI I DESZCZEM CO I RUSZ WPADAŁY Z HUKIEM DO MIESZKANIA - TAKI BYŁ HURAGAN!

Tej nocy zatonął "Heweliusz".

Burza dziejów nałożona na totalną rozpierdziuchę dookoła i ten zalew strachu stale działa jak afrodyzjak

Jak wszystko u mnie także wesoły ten wierszyk napisał się sam ot, tak: na pstryknięcie.

A dlaczego zostałam zdegradowana?

Bo rosyjski był passe?

Wniosek:

DROGIE DZIATECZKI! KRÓLOWA NAUK - MATEMATYKA!

UCZMY SIĘ NIEŚMIERTELNEJ MATEMATYKI!

Ja bym to zakończył stwierdzeniem "ze strachu się kulę".

Bardzo wzruszający wiersz z Twoich Emilio doświadczeń życiowych.Serdecznie pozdrawiam i życzę optymizmu na kolejne dni.

O rany, rzeczywiście strasznie było... Ale tragedię Heweliusza pamiętam. Media światowe też podawały.

Ten nocny w styczniu
na głuchej prowincji
taniec z czterema oknami,
w nocnej koszuli i
przy lodowatych już kaloryferach -
taaak... Bezcenne!

Jak pisał Józef Wybicki
200 lat temu:

Przejdziem Wisłę,
przejdziem Wartę,
rzucim się przez morze!