Płyniemy w łupince orzecha

na wzburzonym morzu

przeznaczenia

i chociaż ląd nieznamy

pozotaje nam wiara

w ziemię obiecaną.

Idziemy

przez pustynię

kruchością życia i niepewnością

wobec zagrożenia

które pojawiło się nagle.

Ale jest przecież nadzieja

która się wyłania

z wiary pokoleń

i utrzymuje nas

w dobrym usposobieniu do życia.

Nasze życie

czyjeś życie

w rogu  tej obfitości

która ujawnia nam samym

sejfy naszego posidania

nadmiaru

jakby meć nadawało naszemu życia

sens.

Zycie teraz jest kruche i samotne

drżące i niesamowystarczalne

może jeszcze zbytnio obarczone

troską o wieczną młodość i piękno

piękniejsze od natury

w nieustannym biegu po coś

bez czego nie będziemy ważni

i zauważani.

Może to czas na zmiany

i to co niepewne

obudzi z uśpienia

że człowiek człowiekowi

może być bratem nie wrogiem

bez wzgędu na to skąd pochodzi

i co ma.

Wierzę w człowieka

wierzę że wzejdzie starotestamentwa tęcza

by zmartwychwstać z martwych miejsc w nas

prawdą życia

prawdą  egzystencji

prawdą o nas samych

prawdą o świecie w który żyjemy

gdzie smutne zwierzęta

proszą o życie

zaś fauna i flora

gasi słońce zmierzchem życia

w jej umieraniu.

Może przyjmijmy ziemię

w ramiona naszego losu

jak przyjaciela

którego chcemy chronić

bez którego ustanie nasze życie

pewnego dnia dnia

i utraci sens wszystko

co nie jest z miłości.