zostawię za sobą mosty

niespalone

drogi proste

ścieżki wydeptane

zaczną po nich chodzić

wolni ludzie

nierozpoznani

i zasiedlą moje dawne życie

i podejdą pod mój dom

ziemię w ogrodzie zagarną rękami

moich prochów nie rozsypią

nie rzucą pod wiatr

w ogrodzie pachnącym malwami

pijani

wyprawią się na drugi brzeg

a tam

oddech świata stanie się głęboki

mosty uniosą spłoszone obłoki

wyprostowane dróg struny

nieugaszone cienie ścieżki

i ten sam ogród

przyszły i przeszły