Jest dowiedzionym oraz sprawdzonym, że mocno pachnące rośliny bezbłędnie reagują na zmianę pogody; ponadto: oprócz wymienionych reprezentantów flory także i ludzie - przynajmniej niektórzy - charakteryzują się nadzwyczajnymi możliwościami własnego nosa.

Od urodzenia niewidoma oraz głuchoniema Amerykanka Helen Keller tak opisywała swoje nadzwyczajne zdolności:

Zmysł węchu powiadamiał mnie o nadchodzącej burzy zanim był widoczny jej jakikolwiek zwiastun. Zawsze najpierw w moich nozdrzach odczuwałam drżenie oczekiwania, lekki dreszcz skupienia. Kiedy burza się zbliża, moje nozdrza rozszerzają się, aby lepiej wchłonąć przypływ zapachów ziemi (...). Kiedy ustępuje (...) zapachy znikają (Diana Ackermann: Historia naturalna zmysłów. Przeł. K. Chmielowa. Warszawa 1994. - s.58).

Nie tylko niepełnosprawna Helen Keller rozróżniała aromatyczną stronę życia; częstokroć tę (nad)wrażliwość posiadają i inni, częściej kobiety niż mężczyźni, lecz i także poeci jak m. in. zmarły w 1993 roku Ksiądz Profesor Janusz St. Pasierb:

zioła pustyni

wbrew prawom natury

bez prawa do życia

niezniszczalne

żyją nocą i rosą

pachną mocniej ostrzej

od oaz i cienistych ogrodów

Wszelako niezawodnymi meteorologami są zwierzęta, o czym w miarę obszernie informował Stuletni kalendarz wydany w 1799 roku. I tak np. będzie mokra zmiana, wtedy gdy:

- człowiek bardziej niż zwyczajnie od much napastowany bywa,

- kiedy owce bardzo łbami się biją, kiedy przy pędzeniu z pola trawę po drodze chwytają, niełatwo się od niej odpędzić dają,

- kiedy psy trawę gryzą,

- kiedy jelenie między sobą igrają,

- kiedy się zające kryją,

- kiedy jeż w swoim gnieździe dziury zatyka,

- kiedy jaskółki bardzo nisko latają,

- kiedy ryby ponad wodę wyskakują albo tak wysoko pod wodą pływają, że im grzbiety widno,

- kiedy żaby z rana mocno kwaczą

- kiedy pszczoły z ulów wychodzić nie chcą, ponieważ

ziemia niczym wielki do biblijnego Lewiatana podobny stwór, paruje, oddycha, faluje. Gdy ciśnienie atmosferyczne jest wysokie, to i ziemia wstrzymuje oddech dając znać o sobie skroploną rosą; gdy natomiast spada - wówczas paruje mgłą. Również osoby o wyczulonym powonieniu zaczynają wyczuwać na kilkanaście godzin wcześniej zapach deszczu, śniegu, wiatru, gleby, kamieni, listowia, trawy:

popołudnie (Janusz St. Pasierb)

ogród przestaje pachnieć sucho

zaczyna pachnieć wilgotno

powiew przychodzi o czwartej

jak Bóg do Adama w raju