szukając ukojenia trafiłam tu gdzie potok pieści uszy szeptem gdzie pstrągi igrają z migotliwym cieniem spoczęłam na kamieniu odurzona wonią łąki dotknęłam ciszy lasu rzeczywistość ubrana w strój kata przepłynęła obok szczerząc zęby to nic że życie czasem boli że przenika teraźniejszość że kala cieniem jutro ja trwam niestrudzenie widzę słyszę czuję i przytulam do serca piękno istnienia