mówiłeś 

że liście spadają jesienią 

na skroniach włosy śnieżnobiałe  

uczesane zadbane 

podpierasz żywot drewnianą laskę 

mówiłeś 

ze wiatr  pędzi pomiędzy snami

jak czas 

łamie człowieka

drzewo zgina gałęzie 

stare kości ciało słabe 

w pamięci myśli o tym co minęło 

nie powróci nigdy lato 

zmarszczone dłonie żylaste 

zmęczony po wedrówce 

mówiłeś 

na mnie czekają w niebie 

babcia zagrzała ci miejsce 

z karafką święty Piotr 

aniołowie z orkiestrą 

pożegnałeś nas wczesnym ranem