ONA

Kochany Pamiętniku!

Właściwie tak dziwnie pisać do czegoś, co w rzeczywistości jest zwykłym zeszytem, a dla mnie ma być „duchowym spowiednikiem”, pewnego rodzaju oczyszczeniem. Ale piszę, a w zasadzie zaczynam. Przez pismo – mówię, a mówiąc – przeżywam. Ale piszę. Bo czuję, że muszę, że to pomoże. Mi i nam. ON nie chciał, ale… no cóż, zmusiłam go. Skoro ON uważa, że to nic nie da, to ja go przekonam, że da. Że będzie lepiej. Na razie nie wierzy, ale jak zobaczy efekty to będzie zadowolony. Chyba. To tyle. Tytułem wstępu.