maleńki konflikt intrapsychiczny, czy raczej

zaburzenie postrzegania: wniknęłaś na dobre

pod skórę i replikujesz się tam,

tworzysz na nowo, by po chwili

zburzyć ledwie powstały obraz, obrócić w gruz

czterystuipółpiętrowy wieżowiec

a następnie klecić go, mozolnie, kropelka do kropelki,

lepić zamieszkałą wyłącznie przez ciebie

Wieżyczkę Babel,

swoiste miasto pełne szmerów, różnorakich języków,

karnacji, woni. jednoosobowy tygiel.

czuję się przyrobaczały. albo niczym

przechodzień zamieciony pod chodnikowe

płyty, dziewiczek, który chętnie popraktykowałby

wyuzdanie, spotkał jakąś sympatyczną zdzircię,

zapoznał uroczego szoniulcia i poszedł w tango

lecz jest za pierdołowaty, by ruszyć się z lepianki,

nie ma netu; za swój największy skarb

uważa drewnianą atrapę smartfona)

nieopierzony artyścik, który nie wyjrzał poza rodzinną

osadę, prostoduszny Waldek Van Gogh

Sławek Dali, Gienio Versace w połatanych sztruksach

i gumofilcach ze schodzonymi podeszwami

(znowu trzeba się kopnąć do wulkanizatora!)

dobrze wiem, że w związku powinna być

równość (Marksem, kurczę, zajeżdża, socjalkomuną

leninowską, pobrzękuje to młotem, sierpem;

w tym wyrażeniu łopocze krasnoarmiejski sztandar!)

więcej — każdy z partnerów wręcz ma obowiązek

(czyż to nie idiotyzm?!) czuć się

jak połówka półlitrówki (trzeba se darować

przenajoczywistsze porównanie do jabłka,

niech będzie bardziej po męsku - równa część

flachy — a co!), ciecz o głębszej, bardziej

wyrazistej treści. płyn zmorotwórczy

***

wróżbitka obrosła kryształowymi kulami

(szczególny rodzaj przypadłości wenerycznej)

i chciejca szepczący gusłodlitwy

facecina, który na klęczkach

wgapia się w nieprzejrzyste szkło

***

nie ma nas w tej wersji tekstu

stoimy za ścianą, kompletnie znudzeni

coś ci się lepi w dłoniach