*Wnieście mi kadzidlane wonie

I kwiecie nenufarów znów rozsypcie!

Ja przecież w wielkim tak Egipcie

Carycą byłam! Dziś proch mój w zimnej krypcie.*

*O, pani! Jam twoim pokłonnikiem już na wieki!

Nad Nilem byłem nikim, nawet nie człowiekiem.

Dzisiaj z łaski losu jestem tu poetą, jak dar lotosu

Wybrańcem Apollina i królów natchnieniem.

Czy widzisz teraz z trumny,

Jak Ruś pcha lud swój tłumny

Do stóp twych zadziwiony

Jak wtedy? Pomnisz tamtą gawiedź Rzymu? Tej ikony

Klasy, smaku i wykwintu?*

Ucichłem i znów patrzę na nią,

Na w snach wyśnioną swoją panią,

Lecz ta nie słyszy, choć pierś jej w ciszy

Dech kołysze, i jewab piersi tiulem dyszy:

*Ongiś na me skinienie znikał każdy grzech!

Teraz wyciskam z ócz pijane łzy poety,

A w dziewce spod latarni budzę jeno śmiech.

Władza, piękno i uroda są ulotne jak ten dym, niestety.*

16. grudnia 1907 r.