Odzyskanie ochoty

Pewien uczeń nie potrafił dopasować się do wymagań szkolnych i przez co wpadł w różne kłopoty uczniowskie. Co gorsza, tym samym narażał się rodzicom. Nie chciał się uczyć, chodził na wagary, zaczął  myśleć o ucieczce z domu. Któregoś dni szedł ulicą i zobaczył motyla, który ugrzał w asfaltowej smole. „ Ten motyl podobny do mnie” – pomyślał. Jednak w głowie przebiegła inna myśl, aby skończyć motyla udrękę,  zamierzał jednym uderzeniem stopy dokonać aktu. W tej samej chwili, tuż obok  pojawił się starszy Pan i rzekł: - Może spróbujemy tą małą istotę uratować?

Przez chwilę pomyślał sobie; jeszcze czego? Jednak przemógł w sobie niechęć, odezwało się poczucie obowiązku czynienia dobra, że powinno pomóc go uratować i spytał: - Czy się uda?

Znalezionymi patykami i z wielką ostrożnością starali wydobyć z pułapki maleńką istotę. Starzec zauważył: - Takie to maleńkie, a  jakże piękne życie. Tak jak twoje, młode i pełne dobrych perspektyw. Jeżeli go nie zmarnujesz.

Uczeń nic nie powiedział, tylko pomyślał: Kim on jest, że zna moje myśli. Wspólnie pracowali z wielkim oddaniem, chociaż uczeń ciągle miał wątpliwości, czy warto trudzić się nad byle czym? Z chwilą uwolnienia motyla  z asfaltu, poczuł, ze jego życie mogłoby nabrać kolorowych barw. Nawet nie zauważył jak motyl zerwał się do lotu.

Wtedy starszy Pan z radością powiedział:  - Cudowny lot motyla… jaki cudowny…

Uczeń od niechcenia bąknął: - I cóż w tym dziwnego…

- Chłopcze raduj się! – zauważył starzec – W tym jest także twoja zasługa.

- Ee… tam.. – odbąknął uczeń

-  Z takich maleńkich czynów wyrasta dobro i wspaniali ludzie. – odrzekł starzec -  Bądź zawsze uczynnym, a zobaczysz cuda w swoim życiu.

Po rozstaniu się z starcem, uczniowi usłyszane słowa zapadły głęboko do serca. Nie dawały spokoju, zmuszały do zmiany postępowania.  Postanowił wrócić do domu i odzyskać ochotę do nauki.

Pomyśl !

Z drobnych cegiełek powstają ogromne budowle, a z dobrych uczynków powstaje wspaniała struktura osobowości człowieka.