„Los bije na oślep, a mnie trafia zawsze tam, gdzie tylko zechce” – Wiesław Saperski.

Nazywam się Wiesław Saperski i od zawsze marzyłem, żeby zostać pisarzem. Dziś otwiera się przede mną wielka szansa, bo dostałem propozycje napisania swojej biografii. Dotychczas byłem przekonany, że moje życie jest tak nudne, że nie warto o nim nawet wspominać w nekrologu. Na szczęście się pomyliłem…

Pisanie idzie mi dość wolno, bo robię to jedyną ręką, którą posiadam. Lewą straciłem na misji pokojowej w Afganistanie, w skutek wybuchu miny, w trakcie rutynowego patrolu mojego plutonu. Wcale nie czuję się kaleką, nie jest tak źle żyć bez jednej górnej kończyny. Dzięki temu mam szansę zostać pisarzem, a gdy osiągnę sukces i zarobię pieniądze, zastąpi mnie w pisaniu sekretarka. Tak poza tym, gdybym miał obie ręce sprawne, nigdy nie uścisnąłbym dłoni prezydenta… Tuż po powrocie jako żołnierz w stanie spoczynku, przywitały mnie flesze reporterów, światła kamer i uściski najważniejszych osób tego kraju. Było mi miło.

Następnego dnia zadzwoniła do mnie niejaka pani Biernat z wydawnictwa i zaproponowała napisanie historii mojego życia. Zgodziłem się niemal natychmiast - w końcu żołnierzem już na pewno nie będę. Jak się okazało, wydawnictwo to drukuje dwa czasopisma – jedno typowe dla kobiet, drugie o tematyce erotycznej. Nie przejmuję się tym zbytnio, bo w sumie historię mojego życia mogą ukazywać w obydwu gazetach, wystarczy teksty ozdobić odpowiednimi zdjęciami… W ten sposób co tydzień moje życie odkrywają, kawałek po kawałku, gospodynie domowe, napaleni małolaci i niewyżyci panowie w średnim wieku. Jest mi bardzo miło.

Wielokrotnie zastanawiałem się, dlaczego zostałem żołnierzem i odpowiedź znalazłem w komputerze i ojcu. Swego czasu podałem się wirtualnemu testowi, który po wypełnieniu przeze mnie kilku rubryk i odpowiedzi na szereg pytań, sprecyzował moje przeznaczenie. Dowiedziałem się, że w życiu z powodzeniem mogę zostać rzeźnikiem, hyclem, żołnierzem, pracownikiem krematorium, kostnicy lub ewentualnie zakładu pogrzebowego. Ujrzałem również migające ostrzeżenie, które wielkimi czerwonymi literami poinformowało mnie, że istnieje duże prawdopodobieństwo zagrożenia dla społeczeństwa z mojej strony - w przyszłości mogę zostać psychopatycznym mordercą, żądnym ofiar i krwi, co w konsekwencji może skutkować odbywaniem kary pozbawienia wolności. Na pocieszenie, w Polsce nie ma kary śmierci - najwyżej spędziłbym resztę życia w zakładzie karnym. W każdym bądź razie, nie miałem innego wyjścia i zostałem żołnierzem…