nieprawda, że bierze się z ciszy, braku dotyku

z wszechogarniającej pustki. że kompletny

florokaust, wykarczowany ogród

Scorched Earth Erotica

przyznaję — rośnie czasami w głębi owocu

(bierzesz do ust — i malinowy kolec przebija ci język)

to małe zło, paskudne rozminięcie się

z prawdą, żywionymi uczuciami

chwilowe działanie wbrew sobie

(właściwie nie wiadomo, po co)

bzdura. nic nie jest wyrugowane. trwa. jesteśmy.

(nie chciałbym popadać w egzaltację, bredzić

że nasze cienie są razem, dusze

piruecą w niebiosach)

po prostu... nic się nie kończy. mimo diabłów

jakimi jestem wypełniony

złośliwych, stumordych chochlików, o których

śpiewała Nosowska (`czasem coś, tyci czort...`)

jesteśmy. ziarna jedno w drugim. zielone pędy

oplatające czaszki

rośliny kiełkujące w wilgotnej ziemi

(ogień przetacza się, przepełza po wierzchu

kwaśne, toksyczne chmury leniwie

przesuwają się po niebie. nic to)

nie ma toksyn, które byłyby zdolne... no wiesz :)

(czy wypada używać emotikonów w wierszu?)

będziemy. ciągle pisze się podziemny tekst

rośnie istota. odporna, nie do otrucia

kwiaty w niej, całe łąki