Kiedy w końcu nasz internat opuścili ostatni ozdrowieńcy, ni stąd, ni zowąd poległam także ja. Było ze mną tak źle, że wylądowałam na parterze - tuż przy kuchni i w bliskości podjazdu dla samochodów /w tym karetek pogotowia/ - w izolatkach, gdzie oprócz mnie w zasadzie non-stop - tak przed epidemią, jak i po niej - od początku swojej nauki w ZSZ mieszkała młodsza ode mnie o rok-dwa moja zbawicielka-Ania.

Pierwszymi objawami honkoga w Żukowie były nagła utrata sił i napadowe krwotoki z nosa - u mnie, niestety, także z ust i z uszu. Niewiele z tego czasu zapamiętałam. Pamiętam tylko, że to Ania codziennie zmieniała mi poszewki na poduszce, tak były zapaprane krwią. Przynosiła mi także wszystkie posiłki i próbowała mnie nimi karmić, ale nie miałam sił, by unieść głowę. W rezultacie całymi dniami w milczeniu przesiadywała przy moim łóżku jak ta miłosierna siostra i od czasu do czasu ciężko wzdychała.

Była to wyjątkowa dziewczyna. Jako ciemna szatynka miała wprost nieskazitelną cerę, wspaniałe szafirowe, rozświetlone oczy, piękną, iście botticellowską twarz i szopę rozczochranych popielatych włosów. I była szczupłą długonogą, długoręką garbuską o tak poskręcanym kręgosłupie, że się prawie składał jak scyzoryk.

To dlatego mieszkała sama w tej izolatce; w związku ze swoim przeklętym kalectwem wiecznie na coś słabowała i miała milion chorób współtowarzyszących.

Trzeba było ją chronić przed nami-zdrowymi.

........................................................................................

Ps. Aniu kochana, jeśli to dzisiaj czytasz, odezwij się, proszę.