`To normalne, że człowiek mdleje w kościele. To nie jest miejsce dla ludzi`

Agnieszka Miodowska

marzy się. przenajgrzeszniej. kobieta tam jest

i mężczyzna. podobno — ja.

ma miejsce szczególny rytuał. partnerka

obchodzi się z facetem jak ze szmacianą kukłą.

przyciska jego głowę. język , koniecznie — głębiej!

a najlepiej — i nos.

kawalkady pożarniczych starów 25 suną

przez piach. pracownicy Czerwonego Krzyża

zrzucają z samolotów

bomby wypełnione słoną wodą. łapać! pijcie!

w osadzie, parędziesiąt kilometrów od Mogadiszu,

grupki wynędzniałych dzieci chłepczą

spękanymi wargami kranówę

marszczę brwi. postaci zlewają się w jedną.

szlam. pęknięta ziemia. nie mam pojęcia, czemu

ale myślę o spadających spomiędzy chmur armatach,

działach kolejowych. łup, łup!

— padają Dory, Car Puszki.

wszystko niknie pod zwałami blachy.

znowu jest brzydko.