alfabetyczny układ słów

nauczył czekania na swoją kolej

raz na zawsze ustalił że

apologeta wyprzedza autochtona

czy portugalskie fado

kubańską habanerę

gdy wymawiam buffo

czuję się lekka jak piórko

gdy trzymam za zębami blamaż

boję się kompromitacji

nie certolę się z chałatem czy chitonem

(każdy może nosić płaszcz czy to Żyd czy Grek)

przerzucam d

od lat nie wyrażam się przez dysertacje

ale deprecjonuję i deprymuję co dzień

kiedyś spacerowałam esplanadą

nie mając o tym zielonego pojęcia

hikora zupełnie nie kojarzyła mi się z nartami

a gryfon z psem o krzaczastych brwiach i brodzie

przy „i” odchodzi mi chęć poznawania świata na nowo

przynajmniej immanentnie

indyferentnie spuszczam głowę

jak uczeń przyłapany na ściąganiu

przerzucam raptownie wszystkie karty słownika

już wiem

nigdy nie ustawię żardyniery

za to co rano pod stopami chcę czuć życicę

i zaglądać w oczy żywotnikom