wędrowiec ścieżką podąża

ślady zostawia głębokie

ciężar co dźwiga osądza

bo trudniej z każdym

krokiem

zatem przystaje co chwila

zrzuca go z siebie po trochu

łatwiej wędrówkę zaczynać

wtem dzień utonął

w mroku

o świcie nic go nie męczy

wielka spotkała go łaska

zniknął ten ciężar przeklęty

ostatnia tkwi w nim

drzazga

co w żyle wnet popłynęła

lekka jak w piórko zaklęta

nie musi dźwigać on teraz

dotarła wreszcie do serca