Przysiadł na łóżku szpitalnym

Człowiek nad wyraz przeciętny 

Skromnie jak na początku szpitalnej bytności 

Kolana chude miał spięte do siebie

Rozkłada odzież w szafce pacjenta 

Wykłada o wszystkim pamięta 

Buduje pomału świat swój mały 

Swój świat covidowy

Monitor wskazuje liczby 

Jego żywota i ile w nim jeszcze siły 

I nie ma za dużo dobrego 

I tlenu nie ma zbyt wiele

Tak oto został 

Zbyt może pochopnie 

Uśpiony morfiną i na amen w pacierzu 

Z rurami złączony

Wpierw ciało jego wygięło w cierpieniu 

I pierś się uniosła nad grono w białych pancerzach 

własnym swym tchnieniem ostatnim 

A potem opadło jak Chrystus

W ramiona łóżka szpitalnego

Oto jest pieta tutejszego Chrystusa

W szpitalu covidowym 

Ostrowa Wielkopolskiego 

Dnia dziewiątego października roku dwudziestego pierwszego

Jestem świadkiem tego zdarzenia a wiersz jest protestem.

Stosowanie respiratorów uważam za niepotrzebne i w wielu wypadkach po prostu zabójcze .

Respirator znacznie częściej oznacza śmierć niż ratunek.

Byłem świadkiem jak inny pacjent pomimo bardzo słabych wskaźników nie uległ namowom lekarzy by zastosować respirator . Kilka godzin później jego stan się polepszył, swą stanowczością zapewne uratował sobie życie .

Chcę być jednak uczciwym....przyznaje że moja osoba była leczona z zaangażowaniem i poświęceniem dzięki czemu szczęśliwie odzyskałem zdrowie.