upływa czas tu na kawałku ziemi 

nas co raz mniej i mniej 

świat polega na twardych wartościach 

przynajmniej mój

stąpam lekko po puchowym dniu 

cisza wieczorem gdy moknę  

deszcz płacze szlocha  

spokojnie kałuże rowki  

pod kopułą wspomnienia 

przestrzeń nie zawsze pusta

w niej nie ma nas

liście prawie zielone uspokaja pejzaż łąk  

lasy poważne oddają szelest i trzask gałązek  

wolny przynajmniej takie mam mnie manie  

zadowolony nieskażony niczym rzeka  

uciekam w góry azylem schronienie

letnią wieczorową porą 

sianem pachnie zawsze zdrowo  

zapracowany wracam do domu 

odpocznę przy ukochanej

dzieci już śpią 

ściągam buty taki rozzuty zasypiam

dobry rok by wiele pozmieniać  

nie mam postanowień są zmartwienia 

radę dam gdy ruszam w góry z Rafałem 

on wie znając mój świat 

polewam mu herbaty by prąd płyną w nas  

a las dał się pokonać choćby raz

jakbym był pierwszy na ziemi 

na więcej nie ma szans mówię sobie