niesłyszalny świst. żyłki cieńsze od włosa 

przecinają tkanki każdego z nas. starość, zwęglanie się 

wszelkich form. entropia. mgła, która zasnuwa 

niemal wszystko, włącznie z 

płytszymi rodzajami mgły 

smucić się, znostalgizować? może jeszcze próbować 

przeciwstawiać się nieuchronnemu mieleniu 

przez tę starą maszynkę do mięsa? 

e tam. luz. jedyne, co jest istotne 

to żart, różowy popiół 

ułożyłem historyjkę. obrazoburczą? 

skonstruowano w niej fellatograf, machinę 

para-alchemiczną, działającą jedynie w wyobraźni 

wolnych od konwenansów, nonkonformistycznych 

chamów 

podłączona do komputera stawała się niebezpieczna. 

po wpisaniu na klawiaturze personaliów dowolnej osoby 

na ekranie wyświetlały się wszystkie chwile 

w jej życiu, w których robiła ona... 

albo jej robiono... hi hi... wiadomo. 

jeden bezczelny kpiarz wpisał Karol Wojtyła 

nim zdążył wcisnąć enter 

horda dewotów wyważyła drzwi, roztrzaskała urządzenie. 

bawię się w ten wiersz. tym wierszem. 

w pewnym sensie siedzę na telewizorze 

unitra z lat siedemdziesiątych. 

mokra, przegniła tektura, sklejka. 

obudowa elektrośmiecia w każdej chwili 

może się rozpaść. porani się tyłek 

szkłem z kineskopu. śmieję się, ciągle krojony, 

chłostany przez żyłki, których nie widać. 

szkoda, że rozbito urządzenie (raz zniszczonego 

nie jestem w stanie odbudować, nawet w fantazji). 

wiele osób wpisywałoby imiona i nazwiska 

swoich byłych partnerów 

aby powspominać 

dokonałaby się powszechna fellustracja postaci 

historycznych. Piłsudski! Miłosz! Kościuszko! 

e, lepiej, że już go nie ma. jeszcze jakiś złośliwy 

czort sprawdziłby mnie 

i byłby przypał 

lepiej grzeczniej się rozpadać 

prywatniej