stanąć przed Bogiem 

całkiem nago w dłoni z przykazaniami 

jak żyć gdy świat utonął w kosmosie 

przy stole słowa w wierszu tonął 

wers za wersem układa strofę 

słucha Bóg poezji życia 

słowa zatrzymują na chwilę 

nie mam wytłumaczenia za myśli czyny 

dobre uczynki pomiędzy palcami 

uciekają nie mogę ich pochwycić 

widzę siebie przez czas gdy byłem na Ziemi 

widzę drogę którą mogłem pójść a nie szedłem 

teraz tutaj stoję przed Panem Bogiem 

goły bez słowa na obronę