pan o imieniu zaczynającym się na J

ma problem. uprał wszystkie ubrania, całą pościel,

nawet tapety. mimo to w mieszkaniu unosi się

woń. coś jakby pot w jajecznicy, oleisty,

wręcz klejowaty kiślun.

J. nie robi nic złego, jest szary, w zasadzie ledwie da się

odróżnić go od cienia

(bo i co to jest za osiągnięcie — mieć pracę, nie staczać się,

utrzymywać spieczone ryło na powierzchni.

ot, ledwie zameczek z klocków upchnięty w kieszonce

flanelowej koszuli. albo nieporadne światło, biurkowa

lampka z żarówką zamontowaną we wtyczce)

— a tu taki cios, nie wiadomo skąd.

los drwi z nieboraka.

pan J. zapomina, czym jest mało widzialny

woreczek, cicha podprzestrzeń umiejscowiona

w dużym pokoju, tuż nad dywanikiem.

że jest tam wielu takich jak on. równie obojnaczych.

tak samo mało ludzkich,

zamkniętych w swoich hermetyglach.

zlepiają się tam, formują dziwne struktury,

korpusy-połamańce, pełzające w powietrzu kolonie.

wydzielają swoisty zapach, oblepiają co tylko się da.

może to myszy,

capy,

skunksy zalęgły się pod tynkiem

albo w sieci gdzieś nie tak kliknął

na przykład zamówił po pijaku i bezwiednie

świeczkę o egzotycznym smrodzie,

trupie kadzidełko, nawinięty na drut

słupek ezoterycznego dymu

skopcił całe ustrojstwo, całkiem wyrzucił z pamięci

i musi teraz ponosić konsekwencje

co jest — zastanawia się J.

coś jest nie tak.