Powiedz mi sama, jaka jesteś 

W jakie los ubrał Cię szaty 

Abyś w cudowności, a może w miłości 

Poszła ze mną w inne światy. 

Wobec ciebie słów nie znajduję 

ta moja przypadłość trwa odwiecznie 

Oblicze Twoje niczym lazur nieba 

Z którego spływają promienie słoneczne. 

Kiedyś ziemia zadrży, pogrąży ją ciemność 

Może rozpadnie się, lub w niebycie zaginie 

A twarz Twoja, ten nieskazitelny cud 

pogrąży się w mrocznej, przeklętej ruinie 

Przedtem zalśnisz, rozbłyśniesz 

cudowną nagością swego łona, 

wlejesz mi w serce czarę słodyczy 

gdy już rozpromieniony wezmę Cię ramiona 

Będę pił z Twych ust, 

Tę słodycz, bo tego mi trzeba 

Ogniem miłości wstrząsnę świat 

I nawet za Tobą pobiegnę do nieba. 

Będziemy musieli razem znieść 

Szary zwykły dzień i ten w rozkwicie 

Ja Tobie oddam hołd i cześć 

I do tego dodam swoje życie 

Gdy włosy Ci platyną pokryją skroń 

bawił się będę ich cudownym splotem, 

Bezwolnie czuł ciała Twego woń 

I może mnie już nie być potem 

Widząc taką twarz, jakże odejść znów 

Porzucić rozkoszy nieziemskie obszary 

Pewnie nie odejdę, choć brak mi słów 

Bo odejść  

to byłaby kara nad kary 

Powiedz mi sama, jaka jesteś 

Z pewnością jesteś mego serca 

królowo! 

Zawsze polegnę u Twych stóp 

Byś mnie kochała ciągle na nowo.