Tak więc kontunuowałem swoją podróż. Żal mi było Wokulskiego. To jest nieprawdopodobne, jak to jest, że zdrowy chłop wtłacza się jak jaka pestka w zad uniwersum. Mijałem kolejne zboża. Kolejne ocembrowania i kolejne wiadra do których prowadziły kręte koleiny. Ale mi nie przeszło przez głowę, żeby gdzie zatrąbić przed chałupą. A tak jakoś mijałem mało tych aut, jakby ich wcale nie było. Dokąd prowadzi taka trasa? Może do nikąd?

Wokulski uciekł na koniec świata. I tam go znowu dopadła nostalgia. Żeby nie miał co robić. Ale miał swoje stado małpiszonów, ładny dom. Nie musiał już przecież zarabiać na sklepie. Zrozumiałem, że ja nie rozumiem tego świata. Że ten świat ucieka, choćbym go gonił, czy nie gonił. Czasami trzeba zdjąć w biegu kalesony. Co i mnie w biegu się przydarzyło. Najważniejsze to nie pogubić pieniędzy. Jak już gdzie stajesz, jak ten za przeproszeniem goły pisak, to przynajmniej wypij se do towarzystwa swego, z towarzystwem swym, czyli jednym towarzystwem nadającym się, czyli samym sobą, nie jakieś balantajsa, tylko normalnie berbeluchy. A przegryzaj chlebem. Jak se tak wypijesz do siebie, to i w potrzebie swego nie opuścisz. A pić wcale nie trzeba. Można se tego chleba powlec z serem. I znowusz, jak już masz dostęp do dobrego sera, to po co ci salami? Ludzie to mają tak we łbach nagryzmolone, jak im te reklamy układają, warstwa po warstwie.

Spojrzałem se przez okno, ale w drugą stronę. Nie lubię ja opisów przyrody, jednakowoż czasem mnie takie coś jakoś sprytnie ułapi. I tak powiadam - Chmury nakrochmalone. A w dole sakiewka pól, łąk i lasów. Miałem se jechać do kafeterie, a jadę Bóg wie gdzie. Żółty ogon planetarium - Może to Wenus, może nie. Może za wcześnie na Wenus. Ja bym się wcale nie zdziwił, gdyby te Ufo mnie znowu mijało. Ale trzeźwym będąc zwątpiłem, ponieważ Ufo goni zazwyczaj po pijaku.