Atmosferyczny świt, wśród darcia chmurnych prześcieradeł,

układa się sinymi powierzchniami,

ledwie ulotnym uczuć wirowaniem,

w napięciu i gradientach ciśnień.

Cisza sycona słoną łzą, wilgocią mórz.

Spojrzeniem sponad stratosfery czytam -

czerń, błękit, biel.

Nicuję wzrokiem wirujący pierścień.

I gonię w pędzie, nie nadążam,

kiedy ślizgając się, rozdziera skórę oceanu -

ból.

I oto nowa, cudna furia, której nadano wdzięczne, żeńskie imię -

Katrina, Eurydyka, Śmierć.

Przez bezpowiekie oko w ciszy,

w zastałe centrum, w gładź zagląda

źrenica boska i słoneczna –

żółć, zaropiałe złoto.

To miłosierdzie, a może ciekawość?

Nie, raczej obojętność chyba.

Albowiem krawędź już ogarnia zszarzały nieba

Betonowy strop.

Z szumem otwarty na ulewę,

by spod powały sypnąć gradem

naftalenowych kulek.

Mole

o ludzkich kształtach tulą czule,

splątani wzajem kończynami,

ostatnie sny, które unoszą się w oparach –

czerń, biel.

Rozwiany

w kosmiczną wieczność już odchodzi

kolejny

Cyklon.