ciemna dolina cieniem kładzie słowa wydarte z zeszytu 

kratki małe niedowidzę dnia ni nocy 

uciekłaś z mojej głowy 

pustkę w dłoni chowam w kieszeni 

niech da odpocząć 

śnię o dniach wypełnionych obietnicami 

jak dzban świeżą wodą  

potoki kaskady wolno płynie życie 

nigdy nie kończy się zawsze rozpoczyna 

po pożodze kwitną trawy zielone  

słabe jesienią bladną  żółcią się mienią 

iskra wskrzesi ogień namiętny 

płonie życie. nowe zrodzone świtem z marzeń 

rozpuszczasz włosy na tarasie 

ciepło szlafroka papieros odpalony nie gaśnie 

tli się myśl jak knot zanurzony w 

lampie pełnej nafty pełny wspomnień 

odchodzę na dłużej  

z miłości do ludzi i marności człowieka 

pragnienia ugasiłem  wódką z tonikiem