w spowitym mgłą kanionie marzenia skryte pośród skał

wariat szybuje  nad nimi lot  zakłóca bliskość ścian

uwalniam woń z kwiatów co kolor zgubiły

zdrada bólem nie waży

ogród jest niebem w snach

wszystko co ziemi obrazem nieustannie ogrzewa słońce

krwawe łzy tną zwątpienie

strzępki sumień białe ślady

nie parzy płomień w lustrze ciało ranią kawałki srebrzyste

zwęglony zeszyt z nutami

i czasie strumieniu

w szklanych ścianach duszy sprzecznych doznań

dostrzegam światło złudnych cząstek

w zaułku myśli tonie

kryształ umysłu rozbity w pył

nucę muzykę

stęsknionych pustych trumien