przytulone do ziemi dłonie

płomień z wnętrza ona kocha

dźwiga smutki marzenia nadzieję

co wyprawia człowiek niszczy życie

umierają drzewa usycha jezioro

dzieci nie bawią się jak dawniej

świat wokół monety się kręci

płonie słoma płoną znicze

nie wystarczą modlitwy

płomień świecy kalki słów kilka łez

nie wystarczy by

powstrzymać  tryb zniszczenia