muzyka zimy  śniegiem przygrywa 

w białych ubrankach liczne gałązki 

matka z córeczką spacer zaczyna 

nie są świadome bliskiej rozłąki 

niedźwiedzica co dzieci swe kocha 

rozdrabnia matkę na części miękkie 

na białym puchu lśni krwi posoka 

karczek córeczki za chwilę pęknie 

dziecko stoi przed całą tą zgrozą 

głowę matuli w rączętach  ściska 

paszcze niedźwiedzia ma tuż przed sobą 

ręka zwisa na krwawych zębiskach 

nie smuć się mamo droga kochana 

za chwilę misiu mnie też rozszarpie 

na drugim świecie nie będziesz sama 

moje serduszko też cię przygarnie 

niedźwiedzica na dziecko wciąż patrzy 

dziki swój instynkt wzruszona skryła 

czy ta dziewczynka mi kiedyś wybaczy 

głodne mam dzieci dlatego zabiłam 

sierotka łezki płoszy rękawem 

bierze do rączek ciężkie drewienko 

wali zwierzaka z wielkim zapałem 

a masz za matkę choć tłuc mi ciężko 

niedźwiedzica wiadomą jest rzeczą 

mogła by zabić muśnięciem łapy 

pozwala się młócić aż kłaki lecą 

sumienie ją gryzie zębem szczerbatym 

z zapałem bije przez skórę trzewia 

swe uderzenia zemstą nasącza 

lecz jednocześnie choć wciąż się gniewa 

nić przebaczenia w duszy zakątkach 

prawda że matkę mi rozszarpałaś 

pociechy zjadły ciepłe wnętrzności 

przez to że dzieciom swą miłość dałaś 

nie dostrzegłaś dwóch innych miłości 

i tak została w dziwnej  rodzinie 

często brykając z dwoma misiami 

wierzy że miłość w niebie wciąż żyje 

choć serce płacze tęsknotą krwawi 

niedźwiedzica dla niej jak matka 

lecz musi jadać surowe mięso 

tulą ją często włochate łapska 

nie chcą udusić więc nie za często 

* 

idzie do lasu bo wiosna ciepła 

pragnie nazbierać jagódek świeżych 

słyszy trzy strzały bardzo się zlękła 

patrzy z oddali musi uwierzyć 

biegnie przed siebie płacząc wciąż rzewnie 

kolizja uczuć jej nie zatrzyma 

myśli nie każdy zyska tu szczęście 

nawet dziewczynka co przebaczyła