nasza miłość umarła 

przykryta szarym ciężkim wiekiem 

okryta żalem w czarnym płaszczu

spod powiek łzawymi dniami rozstania 

zamknięta księga 

nikt jej nie otworzy 

nie przeczyta od deski do deski

szary beton smutek w słowach 

serce drży apetyt na miłość przeminął 

uwiędły kwiat porozrzucał liście 

płatki czułych pocałunków 

rozwiał podmuch jesiennego wiatru

czytam listy żółte koperty 

na wojnie jest inaczej 

każdy dzień patrzę na zdjęcie 

w objęciach  świata 

każdym dniem poza nami 

chowam głowę nisko przed kulami

zginę dla ciebie zginę 

by zapomnieć imię 

by nie myśleć dłużej 

to za długo

czas nie uleczy ran

rosół odgrzany

smakiem pomidorowej 

w poniedziałek

nie zapraszaj mnie na obiad