Pracowałem

nie oszczędzałem się

robiłem wszystko dla oceny

czegoś na kształt szacunku

Wmówiłem sobie że bez działania

nadmiernej aktywności

życie staje się jałowe

Twierdziłem że ruch to podstawa istnienia

a bezruch jest jego zaprzeczeniem

Po latach treningu jednak

zmieniłem zdanie

przekonałem się

że nic nie zależy ode mnie

że nie do mnie należy ocena

że dla ludzi wywodzących się z zewnątrz

nie liczą się te rangi spraw

w które wierzyłem

albo wydawało mi się

że wierzę

ale liczą się

koniecznie i wystarczająco

tylko te

które stały się wyróżnikiem sukcesu

że aktywność może być uznana

nie za życiową potrzebę

ale za manierę

Więc zacząłem być nie tam

a tam

patrzeć tylko to widząc

na co mi pozwolą

przeżywać

brać udział

w niechcianych podziwach

w zaległym zachwycie

w nieświeżych atrakcjach

mieć nie swój gust

a smak – Charona