Słowa są falą

Poczerwieni grzejących

Lub nadfioletem samotnym

Zazwyczaj to potok

Wezbrany upchanym natłokiem

Myśli emocji i gniewu

Lecz ja nie o tym

Palcem wskazuję na słowa

Co wydrzeć z gardła nie mogą

Wydostać z czeluści pod sercem

Za murem przez matkę stawianym

Tą tajemnicą choć oczywistą prawdą

Za to że byłeś ze mną

i nie odszedłeś

Dziękuję ci Tato

Nawet gdy wybrzmią

Z wysiłkiem i trudem

To zaraz uciekną

za matki chciwy mór

I w niepamięci ciemny dół

Wierszyk jest o prawdziwej postawie wielu kobiet i ich diabolicznym wręcz nastawianiu dzieci przeciwko ojcu. Jest o tej niby, świętej matczynej postawie i schematycznym opowiadaniu się dzieci po stronie matek. A bywa naprawdę różnie i nieciekawie . Otóż funkcjonują pewne istotne mechanizmy , których to nawet dorośli nie potrafią określić a tym bardziej dzieci, jednak są codzienną taktyką większości kobiet . Z perspektywy czasu ten dogmat o złym ojcu wydaje się ogromnie przesadzony zaś świętość matek zostaje jakby nienaruszona . Patrząc teraz po latach bytowania stwierdzam że większość rozwodów lub patologii jest lub też jest współudziałem żon, albo przyczyną upadku wielu mężczyzn. Twierdzę nawet że kobiety mają większy udział w rozwodach, lub też w świadomym rozbijanu związku. Zaś honorowa postawa mężczyzn wydaje się prawie normą . Ale to tylko obserwacje wokoło mnie .

PS. Mi też trudno jest wypowiedzieć te parę oczywistych słów .