bardzo

tęsknię  mamo

pamiętam gdy mały budziłem się przy tobie

jedliśmy wspólne śniadanie

do szkoły za rękę

po drodze jedliśmy ptysie

wyjechałaś nikt nie pyta co słychać

jak leci jak żona jak dzieci

świat się wali na łeb na szyję

wszechobecna znieczulica

wróć mamo

wystarczy miejsca i chleba

piszę wiersz wzruszony

tęsknię płaczę z deszczem

głowa pełna myśli

chcę powiedzieć

życie bez ciebie traci barwę

nie ma sensu

czasu nie zatrzymasz

euro to nie wszystko

są wnuki dzieci

pełne roześmiane buźki

wracaj choćby zaraz

czekamy