Pani Aniu, pani Aniu, co się dzieje? 

Taka całkiem nieobecna pani wciąż. 

Zapatrzona w dal i nawet licho nie wie, 

dokąd płyną pani myśli, ani skąd. 

A ona była zakochana. 

Czy zakochany był też on? 

Kto wie, czy marzył, tak jak Ania, 

by w swojej dłoni czuć jej dłoń? 

Czy tak jak ona mylił daty, 

bo każdy dzień tygodnia był 

powracającą wciąż tęsknotą, 

ogarniającą z całych sił. 

Czy Anię kochał pan Anatol, 

układał w myślach ramion splot? 

I co powiedziałby jej na to, 

że śni się Ani przeszło rok? 

Ania się boi odkryć karty. 

Co będzie, gdy wyśmieje? Wie 

- ściemnieją wtedy nawet gwiazdy 

i wszystko się potoczy źle. 

Wolała Ania mieć nadzieję 

i małą wiarę w nagły cud, 

że w Anatolu coś dojrzeje, 

zaowocuje magią słów. 

Że powie: kocham, moja Aniu, 

od ponad roku. Lecz się bał. 

Nie może dłużej w takim stanie... 

Monolog wyobraźni trwał. 

Pani Aniu, pani Aniu, co się dzieje? 

Taka całkiem nieobecna pani wciąż. 

Zapatrzona w dal. I nawet licho nie wie, 

co by myślał o tym wszystkim Ani mąż.

____________

* kwiecień 2013