Moim światem jest kojąca cisza, choć i w tej ciszy dusza moja cierpienia doznaje. Na horyzoncie kruchego istnienia, nie ma dla mnie człowieka, a wystarczy tylko tak niewiele, by po prostu był. Jestem, żyję, funkcjonuję...tylko jak? Bo tam gdzie jestem ja, to i pustka się wkradnie i samotność zawieje, rozczarowanie zasmuci i niepewność przestraszy. I nic już nie jestem w stanie zrobić, jak tylko oczy wznieść ku Górze, myśli zatopić ku Tobie. Budzą się dni, w których nie daję już rady, za serce ściskają złe duchy, by z ust wyrwać słowa zniszczenia i pogardy. Tęsknię za Tobą, bo dusza moja spragniona jest tego, co Ty posiadasz w Sobie.