Nie znam parszywych psów. To kochane, bezinteresowne istoty, w przeciwieństwie do niektórych ludzi :-(

Serce parszywego psa (ten pies w domyśle to jakaś być może antropomorfizacja skundlonego podłego człowieka) - a więc owo serce tego "psa" - jak ta z wiersza Lazurowa Grota/jaskinie Cro-Magnon - to rodzaj zwiedzanego koszmarnego lamusa/upiornej graciarni, gdzie obok siebie koegzystują wykluczające się często wzajem:

- nisko zawieszone skały upokorzeń;
- freski Giotta z "Wypędzeń";
- /fale/ wycia do czarnego księżyca;
- cienie współczującej ręki z prostymi lekami /na wymioty, na przeczyszczenie/;
- słowa - a w każdym jest Bóg /na początku było SŁOWO/;
- vota ufności /topoli/ dla nieba;
- umęczone w ZOO białe niedźwiedzie itd.

W finale tej wycieczki (patrz tytuł wiersza) czytamy:

Zwiedzałem serce parszywego psa
i tam gdzie napis EXIT
przekroczyłem granice własnych ograniczeń
i wyszedłem na przestrzeń pustynną bezpańską
wlec swój los - plecak pełen kamieni

Wniosek:

dla własnego dobra należało zwiedzać całkiem coś innego.

Życie mamy jedno, nasz czas jest ściśle wyznaczony, dlatego nie marnujemy ani sekundy na coś, czego nie jesteśmy w stanie zmienić (serce parszywego psa??), a co nas samych nic tylko wystrzeli z kijem dziada/Poety/wiecznego włóczęgi/wygnańca ... na totalne bezludzie