Nieodwołalnie rok się kończy

i umknie w przeszłość przed tym nowym.

A  nowy się z nadzieją łączy,

jak szampan idzie nam do głowy.

Może nadzieja dobrą panią.

Może i w przyszłość patrzeć słuszniej.

Lecz ja zatrzymać chcę minione -

te dobre chwile jak najdłużej.

Tyle pięknego się zdarzyło...

A wcale mogło nie być tego,

co czarowało, uwodziło

z przydomkiem „Niezapomnianego”.

I choć nie wszystko było cudem,

nie wszystko miało bajki miano,

chcę zapamiętać i ułudę -

bo to zebrane, co zasiano.

Kawałek życia, ludzkie ręce,

spojrzenia ciepłe, wiatr, co chłodził...

Choćby patykiem zapisane

na przeszłej, lecz wciąż żywej wodzie.

* Grudzień 2014