W deklinację weszłem… 

ups! – wszedłem: 

„Ja weszłem, 

Ty weszłeś, 

On wszł… wszł… weszł?!”. 

Mętlik w głowie już się żarzy… 

Może z innej bańki zażyć?: 

„Ja poszłem, 

ty poszłeś, 

on poszł… Poszł?!”. 

Przez tę cholerną odmianę 

sam się zakałapućkałem 

…a poszł… poszedł… paszoł ty mi 

z takimi odmianami! 

Gdy do dziewczyny przyszedłem 

i w głąb wszedłem, mało przez to 

się z nią nie…rozszłem? Rozszedłem. 

Ona mi mówi „wejdże”, 

no to wolno wchodzę… 

Ona mi: „Czekałam, wreszcie weszłeś”, 

ja odruchowo: „Wszedłem, wszedłem”. 

Ona powtarza: „weszłeś”, 

a ja znów swoje: „wszedłem”. 

Co mnie podkusiło z tym błędem?! 

Na suchego polonistę wyszedłem. 

W takim momencie! 

Mało przez to nie wyleciałem, 

prawie się z nią rozstałem. 

…Od tej chwili, gdy wchodzę 

do obcego mieszkania, 

tylko się witam… 

bez poprawiania.