Patrzę na reklamy i myślę o obecnych czasach. Toteż zapadam w sen i sen mam taki: jeżeli przez dłuższy czas pokazywać coś wyjątkowej ohydy, powiedzmy, ostatnie słowo ekologicznej myśli – leśne siedzisko toaletowe, to jestem przekonany, że ów przykładowy drąg zrobi wkrótce oszałamiającą karierę.

Najsampierw pojawi się przed wiadomościami. Lecz spece od reklam już po paru dniach intensywnych medytacji stwierdzą, że kijaszek prezentowany w ich bezpośrednim sąsiedztwie, wygląda mniej więcej fatalnie. Więc wykoncypują, że jak mówić o nim z dala od info, jego popularność podskoczy ze dwieście procent circa, a do redakcji TV zaczną nadchodzić tiry wypełnione gratulacyjnymi listami.

Dziennikarze uwijać się będą wokół rosnących krzywych i wyśrubowanych słupków. Stwierdzą, że już nie mają do czynienia z byle patykiem, o nie! Jest to obecnie drąg charyzmatyczny, wyjątkowo medialny, markowy i należy odnosić się do niego z szacunkiem.

Sprawa nabierze tak wielkiego znaczenia, że postanowi się utworzyć specjalną audycję poświęconą temu zagadnieniu. Na pierwszy ogień zorganizuje się Tańcujący Klub Dyskusyjny, którego zadanie będzie polegać na gruntownym omówieniu ewolucji toj toja na przestrzeni wieków.

W tym celu na eksperta powoła się Przewodniczącego Zarządu Sanitariatów Leśnych, profesora Nudziarza: raz w tygodniu o ustalonej godzinie spuści się go ze smyczy, by mógł wygłosić pogadankę o sarmackich ustroniach.

Prelekcje będą cieszyć się takim wzięciem, że zostaną przeniesione do większej sali. Choć w pierwotnej wersji miały być dwa, góra trzy odcinki, to z uwagi na społeczne zapotrzebowanie, pogadanki o leśnych wygódkach przekształcą się w stu sezonowy serial.

Wśród dziennikarzy zapanuje euforia. Uznają, że promowanie kija, to główna część kulturotwórczej misji telewizji. Do ich rąk trafią figlarne buziaczki od nastolatek, a do profesora Nudziarza zaczną nadchodzić uniżone prośby o wywiady z wynalazcami drąga i pytania, jak żyć.