Na piasku napisane twoje imię,

płytki przypływ zmył doszczętnie,

o czym szumią muszle

na brzeg przez fale wypchnięte,

przesypując się przez dłonie,

przemija jak czas nieubłaganie,

wiatrem rozproszony znika w dali,

pozostaje tylko zapomnienie,

proste wzruszenie ramionami,

żagli wiatr już nie napędza,

nie kołysze starej łajby,

gdzieś we wspomnieniach błądzi,

zaplata węzeł bosmański,

takie ciche dzisiaj morze podejrzanie,

tafla jakby lustra przejrzystego,

śmiałkom ku przestrodze,

ducha nie zastraszy,

wesoła szanta po cichu się niesie.