`Najniebezpieczniejsza jest pora, gdy nic się nie dzieje, nic nie boli i nic nie dokucza.

Gdy wszystko toczy się nurtem spokojnym, a sprawy dojrzewają z wiosenną ufnością.` 

Rajmund Kalicki `Dziennik nieobyczajny` 

wieczór nacechowany płynnością linii, 

jakby go Luigi Colani zaprojektował. 

łagodne daje mi w kość. ech, czuję, że 

przeciąga się w środku, z hurgotem w stawach, 

puchate i wszystkookie zwierzątko intelektualne, 

sapacz-gryźca, co wykatulał się z chmur, 

by mnie rozleniwić. rozanielić. 

nawet blask słoneczny jest jakiś porowaty. 

nic, tylko leżeć i się przejmować. czymkolwiek. 

rozdrapywać zabliźnione. 

a może: otrząsanie się z zapyziałości. mentalnej. 

oto stoję przed dębową biblioteczką szczelnie 

wypełnioną tomami. wszelkie problemy 

ogniskują się w ich zawartości. grzeszek 

w koronkach, szpetne przekleństwo 

podniesione do rangi sztuki wysokiej. 

opisy takie, że aż można za nie przynoblić. 

i mały ja, schłostany wiechetkiem pokrzyw, 

ostrym językiem prześmiewcy. nieumiejący 

czytać, a więc bronić się przed jadem paszkwili, 

głuchą i głupią tkanką plotek. 

jeden sukinsyn z mojej wiochy, w ramach 

zemsty, bo nie chcę z nim więcej pić ani ćpać, 

rozpuszcza famę, że jestem pedałem 

(nie mylić z gejem). 

powinienem się tym przejąć, co najmniej 

zwyzywać idiotę. a mi się pisze powieść 

`Niewzajemne`. poczciwość to welurowy czołg, 

który przejeżdża mi po głowie. 

obłęd.