Tytułowe daleko od domu, dedykowane synowi, wyznacza jak gwiazdy tor wokół nas (patrz nagłówek i 1. wers miniatury).

Człowiek tylko pozornie - jak to ujmuje znana zagadka o Koperniku - wstrzymuje Słońce i rusza Ziemię. Tak naprawdę chodzimy na smyczy swojej duchowej pępowiny, i to ona jest tym promieniem koła, obręczy którego nie jesteśmy w stanie przekroczyć

półprzytomni tego nie zrozumieją
ich krąg widzenia
zawęża pole fantasmagorii

(cytuję z pamięci)

Pokolenie syna (patrz dedykacja), półprzytomne za sprawą nas - rodziców (którzy dajemy na to swe milczące przyzwolenie!) - na pewno NICZEGO w tym stanie "nieważkości" nie zrozumie.

Ojciec/Matka są słońcami (gwiazdami), na których pasku dziecko orbituje...

...inaczej całkiem "odleci".

W Kosmos