Wiecznie nie miałaś czasu

ścierałaś kurze z naszych serc

odtwarzałaś zjedzone zęby

robiłaś masaż gdy nam zanadto

kręgosłupy zarosły mchem

cierpliwie zamieniałaś

próchno na blask oczu

kopałaś nasz tunel

niestrudzenie ku światłu

Teraz leżysz w ziemi

ale wiem mamo

że coś jeszcze z ciebie wyrośnie