Zawęża się tunel życia

Tunel drążony wśród skał

Miażdżący kręty i ciemny

W tunelu kwiaty białe

Zwieszają kielichy

Płacząc jak ludzie niemi

Tunel wąska szczelina

Wśród skał

Pętlą zaciska gardła

Odbiera oddech

Rwący się wciąż

Słabo widoczne słońce

Nie rozświetla już nic

Rośnie krzyż

Ciernie i chwasty wyrwane z duszy

Rzucone w kamienie pod stopy bose

Pod krzyżem kwiaty białe

Które ciągle płaczą

Rosą pijaną gorzką

I drugie czerwone zwiędnięte

Nad brudnym biesiadnym stołem

Licząc promile co dnia

Stawiając butelki kołem

Kaleczą i ranią do cna

Zaciska się tunel

Szczelina pęka zwija się w sznur

Kwiaty rzucone pod krzyżem

Rosą śmiertelną pijane nieżywe

Zwoje na krtani dławią

Odbierają tlen

Niedługo już zgaśnie światło

Zaginie w chmurach we mgle

Zostaną umarłe kwiaty

Płaczący krzyż

Zwątpienia pod sercem cierń